سوگواری یا خردمداری؟

سوگواری یا خردمداری؟

(با عرض تسلیت به بهانۀ چهلمین روز شهادت امام آزادگان و رهبر ستم ستیزان)

« مِن دلائِلِ العالِمِ اِنتِقادِهِ لِحَدیثِهِ » (تحف‌العقول ، ص ۲۴۸)

سخنی که از قید قلم رسته و بر صدراين مقال نشسته ، گهری ناب و جرعه‌ای

از آفتاب است که از اندیشه و بیان امام حسین (ع) تراویده

و بر صفحه‌ای از صحیفۀ هستی أرمیده است .

امام آزادگان ، تفکُّر و نقّادی سخن را تا بدان پایه ارج می‌نهند که آن را از نشانه‌ها

و دلایل دانایی انسان می‌دانند .

عقل را باید به کمال رساند و آن را بر صدر استدلال نشاند .

ایشان بر این باورند که :

« عقل جز با پیروی از حق به کمال نمی‌رسد .»

زنده یاد استاد دکترعلی شریعتی می‌گوید :

در عجبم از ملّتی که زیر تازیانه‌های ظلم و ستم زندگی می‌کنند

و بر حسینی می‌گریند که آزادانه زیست !

اما ، عزيزان من ! آيا امام حسين (ع) در قبال همه عزّت‌مداري‌هاي خود و در برابر

همۀ مصائب مسلمين از ما گريه و سوگواري مي‌طلبد يا عقلانیت و خردمداري؟!

ايشان از شيعۀ راستين خود ذهني نقّاد و طبعي وقّاد مي‌خواهد.

اکنون ما امّتی هستیم که پیروی از ائمّۀ اطهار (َع) را افتخار خود می‌دانیم و ارادت

و محبّت خود نسبت به ایشان را انگیزه همۀ کارهای خود می‌شماریم .

آیین ها و مراسمی که ما هر ساله به انگیزۀ عزاداری و سوگواری حضرت سیّدالشّهدا(ع)

برگزار می‌کنیم ، آیا نباید ما را گامی به سوی شناخت راه و روش ایشان نزدیک کند؟

ما در این آیین‌ها چقدر شعر و شعار و نوحه و مصیبت مبنی بر تشنگی این بزرگواران

نقل می‌کنیم ، اما کمتر از بیانات و سخنان خود ایشان می‌گوییم .

سخنرانی حضرت امام حسین(ع) در «منی» از بی نظیرترین و زیباترین و شیواترین

بیانات تاریخ است . طراوت و تازگی در فرازهای شگفت‌انگیز سخنان ایشان جلوه‌گر است .

اما چون نوحه‌های بی‌پایۀ مدّاحان گریه‌آور و سوزناک است ، بیشتر وقت مجالس

عزاداری در اختیار آنان است.